Geçtiğimiz günlerde gazete başlıklarına yansıyan iki haber benim de bir şekilde içerisinde oyuncu olarak bulunduğum televizyon dünyasının, ülkemizde ne denli etkin olduğunun garip bir göstergesiydi. İlki Kurtlar Vadisi Pusu"da Memati"nin uyuşturucu bağımlılığının Meclis komisyonunda gündeme gelmesi, diğeri ise "Polat"ın kullandığı telefon" diyerek sahte Nokia telefonların insanlara satılmasıydı. Gülmeli mi, ağlamalı mı bilemedim….
Bu haberleri okurken birden aklıma Trabzon'daki çocukluk yıllarımda Saray sinemasında, birlikte film seyrettiğim insanlar geldi. Genç ve saf kıza ilaçlı içki içiren kötü adama yüksek sesle edilen bedduaları, genç kıza -İÇMEEEEE- diye bağıranları düşünüyorum.
Yaşlılarımızın o yıllarda radyolardaki yurttan sesler korolarını dinleyip de "Bu kadar adam bu radyonun içine nasıl sığıyor" diye şaşkınlığa düşmelerini, ya da erkek spiker televizyonda haberleri okurken evin genç kızlarını "sağını solunu ört" diye uyaran büyüklerimizle zamanında nasıl alay ettiğimizi düşünüyorum. Ne kadar yanlış yapmışız meğer.
Ülkemizin bu tip teknojilere yeni yeni alıştığı dönemlerde böylesi olayların olması inanın bugün meclis komisyonunda Memati"nin uyuşturucu alışkanlığının konuşulmasından daha normal geliyor bana. Aradan geçen 40 küsur yıl, teknolojileri geliştirdi ama beyinleri aynı oranda geliştiremedi ne yazık ki..
O zaman alay edip eğlendiğimiz büyüklerimizden ne farkımız kaldı? 2008 yılında oğluna "Bak sana Polat Alemdar"ın telefonundan aldım" diyen babanın, 1960 yılında dehşetle radyonun içinde yurttan sesler korosu arayan insanlardan farkı nedir? O dönemlerin teknolojiye uyum sağlama çabalarını anlayabilirim. Ona cahillik demem ama buna kara cehalet derim.
Arkadaşlar, televizyon sanal bir dünyadır. Yani orada canlandırılanlar bir kurgudur, bir hikayedir. O rolleri oynayan kişiler de, bir demirci ustasının ya da bir elektrikçinin görevini yapması gibi işlerini yapmaktadırlar. Kendileri için yazılan hikayeyi canlandırmakla görevlidirler. Bizler canlandırdığımız karakterler gibi yaşamıyoruz. Hüseyin Avni Danyal, bütün gün elde silah önüne gelene sıkarak yaşamıyor. Sokakta karşılaştığım bazı genç arkadaşların bu anlamdaki yaklaşımları, inanın beni çok üzüyor.(Bu arada ben askerde bile eline silah almamış bir insanım. Oldu bitti sevemedim silah işlerini)
23 yıllık sanat hayatımda gerek tiyatroda gerek televizyonda birçok rol oynadım. Bu kadar süredir oynadığım her role uygun bir ruh hali içinde yaşadığımı düşünebiliyor musunuz?.. Böyle olsaydı herhalde şu anda tam teşekküllü bir hastanenin akıl hastalıkları bölümünde yatıyor olmam gerekirdi.
Bir televizyon dizisinde örnek alınması gereken şey, hikayenin gerçeklik payının gündelik yaşamımıza uyumudur. Zaman zaman medyada haber olarak karşımıza çıkıyor.
"Dizideki kahramana özendim de yaptım" gibi söylemlerin gerçeklikle hiçbir ilgisi yok. Nedense özenilen şeyler sevgiye, saygıya, paylaşıma ve dostluğa ait olmuyor hiç. Aynı dizide anlatılan, para karşılığı cahil gençlerin kandırılmasından gençler ders almıyor da silahtan, racondan ve şiddetten örnek alıyorlar. Olmaz böyle şey. Bunun altında yatan tek gerçek vardır; eğitimsiz ve işsiz bırakılan bir gençlik var önümüzde. Gerçek yaşamlarındaki umutsuzluk ve kendini ispatlayamama duygusu onları sanal kahramanlar peşinde koşturuyor. Bu sanal kahramanların hikayesi bittiğinde ne olacak? Yaşamda bitecek mi; hiç zannetmiyorum. Asıl gerçek ve acımasız dünya işte o an karşınıza çıkacak. Ve bu acımasız dünya haftanın sadece bir gecesi 60 dakikalık bir süreyi kapsamayacak.
Çocuklarınıza ve torunlarınıza zeki, duyarlı, çalışkan, çağdaş, ülkesine ve ailesine bağlı gerçek yaşamlar bırakın. Sanal kahramanlar değil….
Mayıs 2008 Sevgiyle kalın
kaynaklar:
C.tesi Tem. 12, 2008 5:01 am
